Mission completed
Het zit erop! De dienst van de IC die ik hardlopend heb afgelegd.
Ik ben super blij dat ik op mijn wenken ben benieuwd: bewolking en niet te warm. Natuurlijk ook dankzij het vervroegde tijdstip.
De afgelopen twee dagen voelde ik me niet heel slecht maar ook niet top. Vanmorgen was ik erg licht in mijn hoofd. Ik baalde enorm en zei al: toch niet precies vandaag! De meetapparatuur erbij genomen en waar ik al voor vreesde: de bloeddruk was aan de lage kant met 93/62. Ik had lichte benauwdheid maar besloot om de zuurstoffles niet te gebruiken. Zoals mijn gewoonte is: mentaal ervoor afsluiten en niet ermee bezig zijn dus ik ging me klaar maken voor de wedstrijd. Omkleden, nog even wat drinken, klokje om en het was 10.30 uur voor ik er erg in had.
Al vrij snel stond er support langs de kant en dat werkt erg positief. Ik voelde de frisse bries langs mijn armen gaan en genoot van de bewolking. Er ging veel door me heen maar vooral plezier en dankbaarheid. Het ging best heel goed en mijn haas en tempomaker had af en toe de rem erop maar wilde mij ook 'heel' bij de finish brengen. Na een kilometer of twee werd het tempo opgevoerd en na een kilometer of vijf ging het nog prima, kon ik babbelen en mijn ongenoegen uiten (dikke knipoog) dat ik mijn warmte niet kwijt kon. Ahhh was de zon toch doorgekomen, hoor ik je denken... Nee hoor, ik had het gewoon bloedverziekend heet met een gloeiend hoofd zo voelde het. Afijn, de laatste kilometers gingen in en ik kon het tempo houden. Wederom support in de verte te zien, wat voor een opleving zorgt.
Onderweg stond mijn vader deze bijzondere dag filmend vast te leggen en mijn moeder aan de andere kant met 2 flesjes in de hand en uitgestrekte arm zoals bij coachposten altijd te zien is. Ik bedankte vriendelijk maar vond het zo super lief dat ze eraan gedacht had. Bij thuiskomst hadden mijn ouders mooie bloemen verzorgd.
Ik stapte binnen, Leon en ik gaven elkaar een high-five. Hij feliciteerde me en ik bedankte hem voor zijn 'hazen' en toen barste ik in tranen uit. Dat ik dit kan doen met alle nodige problemen. Voor het eerst kwam deze emotie er zo uit. Het duurt gelukkig maar even ;-) want ik wilde snel verder genieten: de 3e keer een 7 km-loopje in 1 week. Hoe is het mogelijk, maar ik doe het en ik geniet ervan!
Nogmaals speciale dank aan iedereen die gedoneerd heeft en/of aanmoediging en succeswensen heeft gestuurd.
Overigens een fraai detail: op de vele foto's en filmpjes is te zien dat Leon en ik volledig synchroon lopen. Ongemerkt en zonder erop te letten. En dat die hele afstand lang! Het lichaam is een bijzonder iets.. blijkbaar neemt het mentale het automatisch over om dezelfde tred aan te houden, dezelfde staplengte. Fascinerend toch?!